Kiedy wyobrażałem sobie Willa Grahama na podstawie plotek krążących w środowisku psychiatrów miałem przed oczami jednego z tych tajemniczych geniuszy, którzy za swój talent przypłacili autyzmem. Mężczyznę przenikającego twoje zamiary w ułamki sekund, którego nigdy nie zawodziło pierwsze wrażenie. 
Marzyłem o tym, by dopaść go i zatrzymać jako kolejny eksponat w szpitalu.
Teraz miałem przed sobą niezwykle czułego, wrażliwego mężczyznę, który nijak nie pasował do plotek, jakie o nim rozsiewano. Chciałem go chronić przed ludźmi, do których sam niedawno należałem. Jak jednak miałem to zrobić?
Mogłem jedynie trzymać go w ramionach, łudząc się, że zapewniam mu tym poczucie bezpieczeństwa.
Kiedy całował moją szyję, przygryzając skórę na obojczykach, czułem, że jest zupełnie na odwrót. Pragnąłem, by przejął nade mną całkowitą kontrolę, chwycił mnie za nadgarstki, usiadł na mnie okrakiem, wyszeptał na ucho zasady, których nie mogę złamać tej nocy. Potrafiłem być posłuszny, jeśli ufałem komuś aż w takim stopniu. Musiałem tylko o to ładnie poprosić.
- Musimy korzystać z każdej chwili. - Rzuciłem, dość niewinnym tonem. - Nawet nie wiesz jaki jestem nieznośny. Zaborczy, zazdrosny...  Dobrze, że odpoczniesz ode mnie po tygodniu.
Will pochylił się nade mną i nie pozwolił mi powiedzieć ani słowa więcej. Całował nieznośnie powoli, czule, jedynie mnie prowokując.
- Idź do sypialni. Rozbierz się. Czekaj na mnie, klęcząc na łóżku. - Wyszeptał, odsuwając się.
Nie musiał tego powtarzać dwa razy.
Ubrania wylądowały na fotelu, a ja posłusznie wypełniałem rozkazy. Dostrzegłem siebie kątem oka w lustrze nad komodą i poczułem się boleśnie samoświadomy. Uderzyło mnie to, jednak nie na tyle mocno, by zbić mnie z tropu. W tej chwili rządziło mną pożądanie, widok blizn na moim ciele sprawiał, że poczułem się tym bardziej uległy, kruchy.
- Spójrz na siebie; - Wyszeptał Will od progu. - Jesteś taki idealny i to tylko dla mnie. - Zamknął drzwi i powoli rozpinał guziki koszuli, nie odrywając ode mnie wzroku.
Był okrutny i seksowny i potrafił mnie speszyć, a ja nie wiedziałem jak mam się zachować. Miałem ochotę spojrzeć w podłogę, ale wiedziałem, że to nie wchodzi w grę.
Stanął przy skraju łóżka i jedno spojrzenie wystarczyło, bym zrozumiał, że pozwala mi rozpiąć pasek jego spodni i zająć się wyraźną już pod nimi erekcją.
Chciałem go prowokować, droczyć się, zostawiać gorące pocałunki na jego kościach biodrowych, podgryzać jego rozpaloną pod moim dotykiem skórę - ale musiałem sobie zdać sprawę z jednego. W jego obecności byłem cholernie spragniony, wręcz zdesperowany, a Will doskonale wiedział jak wywierać na mnie odpowiedni nacisk.
- Bądź grzecznym chłopcem, Frederick...
 Jego niski głos sprawiał, że przechodziły mnie dreszcze. Widząc, jaki ma na mnie wpływ, mężczyzna szybko zyskiwał na pewności siebie i widziałem ile przyjemności czerpie z dawania mi poleceń.
Nie upłynęło wiele czasu, nim kazał mi patrzeć w lustro przed którym klęczałem na czworaka, kiedy on powoli wsuwał we mnie śliskie od lubrykantu palce. Nie pozwalał mi odwrócić wzroku, dotykać się, ani zachowywać zbyt głośno. Sam dziwiłem się sobie, że potrafiłem spełnić te prośby. Przygryzałem wargi, żeby nie wydobyć z siebie cichych westchnień.
Z początku próbowałem poruszać biodrami, ale przytrzymał mnie i nieznośnie seksownym głosem zagroził, że jeśli ja nie przestanę, to on to zrobi.
- Will... - Jęknąłem. To było chyba jedyne co zrozumiał i to nie tylko dlatego, że przeszedłem na hiszpański.
Nie zwrócił uwagi na to, że cicho klnę i błagam go o to, by w końcu przestał mnie męczyć, bym mógł poczuć go w sobie...
- Nie jestem pewien, czy zasłużyłeś. - Zastanawiał się na głos.
- Will, błagam, nie wytrzymam ani chwili dłużej... - Zacisnąłem powieki i próbowałem wziąć głęboki oddech.
- Nie słyszałem, co powiedziałeś?
- Błagam, weź mnie Will. Pragnę cię, tak bardzo cię pragnę...
Poczułem gorący pocałunek na moim krzyżu, a następnie powolne, ostrożne pchnięcie.
Ciszę przerywały przyspieszone oddechy i powtarzane przeze mnie, urywane "más rapido"; "más duro".